Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Για την Ομιλία

Μιλάς όταν παύεις να έχεις ειρήνη με τις σκέψεις σου
Κι όταν δεν μπορείς να ζήσεις άλλο στη μοναξιά της καρδιάς σου, τότε ζεις στα χείλη σου, και μιλάς για να απασχολείσαι και να περνάς την ώρα σου
Και στην περισσότερη ομιλία σου, η σκέψη μισοσκοτώνεται
Γιατί η σκέψη είναι πουλί του σύμπαντος, που στο κλουβί των λέξεων μπορεί να ανοίξει τα φτερά του, δεν μπορεί όμως να πετάξει
Υπάρχουν ανάμεσά σας αυτοί που αναζητούν τους ομιλητικούς γιατί φοβούνται να μείνουν μόνοι.
Η σιωπή της μοναξιάς αποκαλύπτει στα μάτια τους το γυμνό τους εαυτό και θέλουν να ξεφύγουν
Και υπάρχουν αυτοί που μιλούν, και χωρίς γνώση ή προηγούμενη σκέψη αποκαλύπτουν μιαν αλήθεια που και οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν
Και υπάρχουν εκείνοι που αν και έχουν την αλήθεια μέσα τους δεν την λέγουν με λέξεις
Βαθιά σ΄ αυτούς τους ανθρώπους φωλιάζει το πνεύμα στο ρυθμό της σιωπής
Σαν συναντάς το φίλο σου στο δρόμο ή στην αγορά, άφησε το πνεύμα που έχεις μέσα σου να κινήσει τα χείλη σου και να κατευθύνει τη γλώσσα σου
΄Αφησε τη φωνή της φωνής σου να μιλήσει στο αυτί του αυτιού του
Γιατί η ψυχή του θα κρατήσει την αλήθεια της καρδιάς σου, ίδια όπως η θύμηση κρατάει τη γεύση από ένα κρασί όταν το χρώμα του έχει ξεχαστεί και το ποτήρι δεν υπάρχει πια


(από τον Προφήτη του Χαλίλ Γκιμπράν)

2 σχόλια:

armenistria είπε...

Η Λάλα τώρα ξέρει πως τα λόγια δεν έχουν νόημα. Νόημα έχει μόνο αυτό που θέλεις να πεις από τα βάθη της ψυχής σου, σαν μυστικό, σαν προσευχή, μόνο αυτά τα λόγια έχουν νόημα. Ο Χαρτάνι δεν έχει άλλον τρόπο να μιλήσει, μόνο τέτοια λόγια ξέρει ν΄ ανταλλάσσει. Η σιωπή μπορεί να μεταδώσει τόσα πράγματα! Η Λάλα το ΄μαθε κι αυτό από τον Χαρτάνι. Οι υπόλοιποι άνθρωποι το μόνο που περιμένουν είναι λόγια, πράξεις, αποδείξεις. Ο Χαρτάνι όμως κοιτάζει τη Λάλα με το ωραίο μεταλλικό του βλέμμα και δεν λέει τίποτε. Αυτό που λέει, αυτό που θέλει να ρωτήσει το λέει με το φωτεινό του βλέμμα.

(από την ΄Ερημο του Ζαν-Μαρί Γκυστάβ λε Κλεζιό, σελ. 126)

armenistria είπε...

Δεν μιλά. Δηλαδή δεν μιλά την ίδια γλώσσα που μιλούν οι άνθρωποι. Ωστόσο η Λάλα ακούει τη φωνή του να αντηχεί στ΄ αυτιά της. Στη δική του γλώσσα λέει εξαίσια πράγματα που ταράζουν τα σωθικά της και την κάνουν να ανατριχιάζει. ΄Ισως μιλά με το θρόισμα του ανέμου που έρχεται από τα βάθη του σύμπαντος ή με τη σιωπή που χωρίζει δύο ριπές του ανέμου. ΄Ισως να μιλά με τις λέξεις του φωτός, τις λέξεις που πάνω στις κοφτερές πέτρες διασπώνται σε δέσμες λάμψεων, τις λέξεις της άμμου, τις λέξεις των χαλικιών που διαλύονται και γίνονται ψιλή σκόνη, τις λέξεις των σκορπιών και των φιδιών που αφήνουν πάνω στη σκόνη τα ανεπαίσθητα ίχνη τους. Μπορεί να μιλά μ΄ όλες αυτές τις λέξεις , κι η ματιά του, ζωηρή σαν ζώο, πετάγεται από τη μια πέτρα στην άλλη, με μια κίνηση φτάνει ως τον ορίζοντα , ανεβαίνει ίσια στον ουρανό και πετά ψηλότερα κι απ΄ τα πουλιά.

(από το ίδιο βιβλίο, σελ. 93
για τον Ες Σερ, το Μυστικό)