Σώτη Τριανταφύλλου: Για την αγάπη της γεωματρίας

Για την αγάπη της γεωμετρίας: το πικρότατο χρονικό της νιότης. Κεντρική ηρωίδα είναι η Ανατολή Μπότσαρη που μεγαλώνει όπως μπορεί σε μια μεσοαστική οικογένεια στο κέντρο της Αθήνας… Μια οικογένεια συνηθισμένη – ίσως όχι και τόσο … 1971, 1972, 1973 … 1990, 1999 … Τα γεγονότα : ένας εφηβικός έρωτας, μια εγκατάλειψη, μια ακόμα εγκατάλειψη, δυο αποτυχίες απανωτές. ΄Υστερα αρρώστιες, αναρρώσεις: να γονατίζεις εφτά φορές και να σηκώνεσαι οκτώ … ΄Ισως και να μη σηκώνεσαι την όγδοη φορά… Ακολουθεί μια αυτοκτονία, ο συνηθισμένος εφιάλτης του εγκλεισμού. Πριν απ΄ αυτά, ταπεινώσεις, απώλειες, συμβιβασμοί. Το πικρότατο χρονικό της νιότης. Αυτά λέει το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Η Ανατολή Μπότσαρη μεγαλώνει μέσα σε μια οικογένεια συνηθισμένη – ίσως όχι και τόσο. «Δυσλειτουργική οικογένεια: παραβίαση ορίων ανάμεσα στα μέλη της, αδικίες, συμμαχίες ανά δύο, δογματική παιδαγωγική, γελοιοποίηση του «παρία», έλλειψη σεβασμού, έλλειψη επαίνων, συγκεχυμένα μηνύματα, απρόβλεπτη συμπεριφορά, εκφοβισμός, βία». Ο πατέρας αυστηρός, βίαιος και αυταρχικός, παράλληλα ευσυγκίνητος, η μητέρα υποχωρητική και άβουλη, στη σκιά του συζύγου της, «η οικογένεια είναι μια πυρά». Η Ανατολή καθοδηγείται από την αντίληψη που έχει για τα πράγματα, όχι από τα ίδια τα πράγματα και τις καταστάσεις, όπως όλοι μας λίγο ως πολύ. Η παραβατική της συμπεριφορά την οδηγεί στην επιλογή ενός γάμου χωρίς αγάπη ίσως, προκειμένου να αποφύγει το αναμορφωτήριο ή το ψυχιατρείο, ενώ ο σύζυγός της είναι εξίσου βίαιος και αυταρχικός, όπως ο πατέρας της. Η Σώτη Τριανταφύλλου παρακολουθεί τους ήρωες του βιβλίου της με έντονο συναισθηματισμό, εκδηλώνει συμπάθεια και αλληλεγγύη προς την ασυμβίβαστη και ξεχωριστή Ανατολή, ενώ ο συνηθισμένος Παύλος «Είμαι σαν όλους τους άλλους» και η Πέννυ με τη «χαρούμενη αμυαλιά της» και «τα απλά, εγκόσμια διλήμματά της» συγκεντρώνουν συναισθήματα συμπόνοιας, ίσως και οίκτου. Η λέξη που χαρακτηρίζει το βιβλίο αυτό είναι η έπαρση. «Η Ανατολή είναι σνομπ». «Οι άνθρωποι που δεν μιλούν έχουν άραγε κάτι να πουν;». Ενώ αυτοί που μιλούν, άραγε έχουν; «Το ροκ εν ρολ και η γεωμετρία είναι για μένα μια παρηγοριά. ΄Εχω μεγάλη ανάγκη από παρηγοριά». Καθώς διάβαζα το βιβλίο αυτό, ήλθε στο νου μου η μαγευτική ταινία του Στήβεν Σπίλμπεργκ «Πιάσε με αν μπορείς» και ο χαρισματικός πρωταγωνιστής της, ο Φρανκ. ΄Ενας ασυνήθιστος νέος, που μεταμόρφωσε τη θλίψη σε φαντασία, την παρανομία και την εξαπάτηση σε γοητεία, τη μοναξιά σε ζεστασιά. Η αγάπη της Ανατολής για τη γεωμετρία μας φέρνει σε επαφή με την αρχή της απροσδιοριστίας (σελ. 126), την εντροπία (σ.σ. 171,237 και 266), τη θεωρία του χάους (σελ. 289), το 5ο αίτημα του Ευκλείδη (σελ. 283) και την εικασία του Πουανκαρέ. Κι ενώ στην αρχή διαπιστώνει ότι «Οι διαφορετικοί άνθρωποι δεν έχουν τι να πουν μεταξύ τους: οι διαφορετικοί άνθρωποι βαριούνται ο ένας τον άλλον», σύντομα αλλάζει γνώμη. Παντρεύεται το Μιχάλη, για τον οποίο λέει «μας στενοχωρούσε το πόσο μακριά βρισκόμασταν ο ένας από τον άλλον. Και το πόσο είμασταν διαφορετικοί». Η Ανατολή ήθελε να ταξιδέψει και να εξερευνά τους ωκεανούς, το 2000 τη βρίσκει «παίκτρια σ΄ ένα παιχνίδι χαμένο, κι όμως παίκτρια». Ωστόσο, όπως και η ίδια διαπιστώνει «Κι εγώ δεν είμαι αυτή που ήμουν. ΄Οσο περνάει ο καιρός μοιάζω όλο και λιγότερο σ΄ αυτό που ήμουν». Η Ανατολή είναι θυμωμένη, ξεχειλίζει από μέσα της η οργή, η μοναξιά αλλά και η θλίψη, παραμένει όμως εγκλωβισμένη στη ζωή που η ίδια τελικά έχει επιλέξει. Οι διέξοδοι που αναζητά δεν της δίνουν φτερά, την οδηγούν στην απογοήτευση. Γιατί, σε αντίθεση με τον χρόνο που ταξιδεύει μέσα στο χώρο, η Ανατολή παραμένει προσκολλημένη στο τότε, στο κάποτε, κι αυτό δεν μπορεί να είναι αρκετό ούτε για την ίδια ούτε για τον αναγνώστη.

Μάριο Βάργκας Λιόσα: Ο ΄Ανθρωπος που έλεγε Ιστορίες

Ενας Περουβιανός επισκέπτεται μία έκθεση φωτογραφιών του Αμαζονίου σε μια κάπως μυστήρια γκαλερί της Φλωρεντίας. Η φωτογραφία ενός «ιστορητή» από τη φυλή Ματσιγκένγκα θα του τραβήξει την προσοχή και θα του θυμίσει ένα παλιό φίλο από τη Λίμα, τον Σαούλ, με το παρατσούκλι Μασκοφόρος, ο οποίος εξαφανίσθηκε χωρίς να αφήσει ίχνη πίσω του. «΄Όλα τα πρόσωπα ήταν στραμμένα, σαν ακτίνες ενός κύκλου, προς ένα κεντρικό σημείο, μιαν αντρική σιλουέτα, που όρθια στην καρδιά του κύκλου των μαγνητισμένων Ματσιγκένγκα, μιλούσε, κουνώντας τα χέρια. Αναρίγησα…Δε χωρούσε αμφιβολία. ΄Ενας ιστορητής.». Ο Σαούλ γοητεύεται από τους ανθρώπους του απάτητου δάσους της Αμαζονίας, από την λατρεία του πνεύματος του δέντρου, του φιδιού, του σύννεφου και του κεραυνού. Από την πρώτη του επαφή με την Αμαζονία, ο Μασκοφόρος πιάστηκε σε μια πνευματική παγίδα που τον έκανε άλλον άνθρωπο. ΄Όχι μόνο επειδή έχασε το ενδιαφέρον του για τη νομική και γράφτηκε στην εθνολογία … αλλά κι επειδή, από τότε άρχισε η αφοσίωσή του, η εμμονή του σε δύο υποθέσεις οι οποίες κατά τα επόμενα χρόνια συνιστούσαν το μοναδικό του θέμα συζήτησης: την κατάσταση των φυλών του Αμαζονίου και την καταστροφή των δασών που τις φιλοξενούσαν. Κάποτε δώρισε στον αφηγητή ένα λευκό κοκκαλάκι, σε σχήμα ρόμβου, με σκαλιστά γεωμετρικά σχήματα σε χρώμα κοκκινωπό προς ώχρα. Τα σχήματα παρίσταναν δύο παράλληλους λαβυρίνθους, φτιαγμένους από γραμμές διαφόρων μεγεθών σε ίσες αποστάσεις, με τις μικρές χωμένες μέσα στις μεγάλες. «Αν πιστεύεις ότι αυτά τα σύμβολα είναι οι ρουφήχτρες του ποταμού ή δύο βόες τυλιγμένοι που λαγοκοιμούνται, μπορεί να έχεις δίκιο. Αλλά κυρίως είναι η τάξη που κυβερνά τον κόσμο. ΄Οποιος αφήνει να τον κυριεύσει ο θυμός, στραβώνει τις γραμμές αυτές, και όταν είναι στραβές, δεν μπορούν πια να στηρίξουν τη γη.» Ο Μασκοφόρος δεν θύμωνε ποτέ του με κανένα και για τίποτε. ΄Ισως να είχε ήδη κατακτήσει το ιδανικό των Ματσιγκένγκα, να μην αισθάνεται ποτέ θυμό για να μην υποχωρήσουν οι παράλληλες γραμμές που στηρίζουν τον κόσμο. Το πιο σημαντικό για τη φυλή αυτή , που ζούσε διάσπαρτη στη ζούγκλα του Κούσκο και του Μάδρε ντε Ντιος, ήταν η ηρεμία. Να μην πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό ούτε σε μια πλημμύρα. Να συγκρατείς όλα τα συναισθηματικά ξεσπάσματα, γιατί υπάρχει μια μοιραία σύνδεση ανάμεσα στα πνεύματα των ανθρώπων και σ΄ εκείνα της Φύσης και κάθε βίαιη εκδήλωση του ενός προκαλεί κάποια καταστροφή στην άλλη». Η φυλή των Ματσιγκένγκα είχε επιβιώσει επειδή τα ήθη και τα έθιμά της είχαν υποταχθεί στους ρυθμούς και τις απαιτήσεις του φυσικού κόσμου, χωρίς να τον παραβιάσει ή να τον αναστατώσει βαθιά, ίσα ίσα το αναγκαίο για να μην την καταπιεί εκείνος. «Ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που κάναμε εμείς, οι πολιτισμένοι, που σπαταλούσαμε τους φυσικούς πόρους χωρίς τους οποίους θα καταλήγαμε να μαραθούμε, σαν φυτά χωρίς νερό». Οι Ματσιγκένγκα δεν ζούσαν σε οικισμούς. Δεν είχαν φύλαρχο και δε φαίνονταν να αναγνωρίζουν άλλη εξουσία πέρα από εκείνη που είχε κάθε πατέρας στην οικογένειά του. Οι μάγοι θεραπευτές τους οι σεριπιγάρι – αναλάμβαναν να ξορκίσουν όλα τα κακά πνεύματα και τα πάθη της ψυχής. Από τη στιγμή όμως που όλα αυτά εκδηλώνονταν στο σώμα, τα θεωρούσαν αναπότρεπτα. Οι ιστορητές δεν ασκούσαν καμιά εξουσία στο «χαλαρό και σκόρπιο αρχιπέλαγος της κοινωνίας των Ματσιγκένγκα». ΄Ηταν μάλλον κάτι σαν ταχυδρόμοι της κοινότητας. Πρόσωπα που μετακινούνταν από το ένα σπιτικό στο άλλο, στην αχανή περιοχή όπου ήταν διασκορπισμένοι οι Ματσιγκένγκα, ενημερώνοντας τους μεν για όσα έκαναν οι δε, πληροφορώντας αλλήλους για τα γεγονότα, για τις ευτυχείς και ατυχείς συγκυρίες στη ζωή των αδελφών τους, τους οποίους έβλεπαν πολύ σπάνια ή ποτέ… Οι συνεκτικοί δεσμοί της κοινότητας την οποία η ανάγκη για επιβίωση είχε υποχρεώσει να κομματιαστεί και διασκορπιστεί στους τέσσερις ανέμους». Ο ιστορητής πιθανόν να αποτελούσε τη μνήμη της κοινότητας, τον θεματοφύλακα των μυστικών της οικογένειας. Για τον νεαρό αφηγητή, οι Ματσιγκένγκα δεν μπορούσαν να μείνουν σε ένα μέρος, δεν ένιωθαν την παραμικρή προσκόλληση στον τόπο που ζούσαν, «θα έλεγε κανείς ότι τους κατείχε το δαιμόνιο της μετακίνησης». Για τον δεύτερο αφηγητή, οι Ματσιγκένγκα, άλλοτε με εφόδιο τη γνώση, άλλοτε με τη γνώση χαμένη, περπατούσαν για να στηρίξουν τον ήλιο, να εμποδίσουν την βασιλεία του Σκότους. «Γιατί περπατάμε; Για να έχει φως και ζέστη, για να είναι όλα ήσυχα. Αυτή είναι η τάξη του κόσμου. Εκείνος που μιλάει με τις πυγολαμπίδες κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. Εγώ αλλάζω τόπο όταν έρχονται οι βιρακότσα. Θα είναι η μοίρα μου ίσως…». (βιρακότσα ονόμαζαν πολλές φυλές αμερικανών ιθαγενών τους ευρωπαίους). Το σημαντικό γι΄ αυτούς είναι να μη χάνουν την υπομονή τους, να αφήνουν να γίνει αυτό που είναι να γίνει, να μη στρεβλώνουν την τάξη του κόσμου. «Αν ο άνθρωπος ζει ήρεμος και χωρίς ανυπομονησία, προλαβαίνει να συλλογιστεί και να θυμηθεί». Για να το πετύχει αυτό, πρέπει να τρώει αυτά που πρέπει και να σέβεται τις απαγορεύσεις. Είναι δύσκολο να φτάσει κάποιος στη γνώση: πολλές δοκιμασίες, εξαγνισμός, αναγέννηση. «΄Οποιος ξέρει τις αιτίες και τις συνέπειες, κατέχει τη γνώση, ίσως». Γνώση. «Αυτό που κάνουνε και που δεν κάνουνε οι άνθρωποι, αυτό μετράει. Να περπατάνε, ν΄ ακολουθούνε το γραφτό τους, αυτό μετράει. Ο κυνηγός να μην αγγίζει αυτό που κυνήγησε, ούτε ο ψαράς αυτό που ψάρεψε. Ο σεβασμός στις απαγορεύσεις, αυτό είναι. Μετράει αν είναι ικανοί να περπατήσουν, για να μην πέσει ο ήλιος. Για να έχει τάξη ο κόσμος, αυτό είναι. Για να μη γυρίσει το σκοτάδι, οι συμφορές. Αυτό είναι που μετράει. Οι λεκέδες στο πρόσωπο, όχι, δε μετράνε, ίσως». Η χειρότερη συμφορά δεν είναι οι λεκέδες στο πρόσωπο, είναι να μην ξέρεις το χρέος σου, να μη συναντήσεις ποτέ το γραφτό σου. Οι μνήμες γίνονται όλο και πιο δυνατές, και τα δύο πρόσωπα αφηγούνται, ο καθένας με τον τρόπο του και τη δική του προσωπική γλώσσα, την ίδια ιστορία, ξεδιπλώνοντας κάθε φορά τις φανερές και κρυφές πλευρές της. Οι δύο αφηγήσεις εναλλάσσονται μεταξύ τους αποκαλύπτοντας το μυστήριο που πάντα δένει τους αρχέγονους μύθους με την κοινωνία και τους μηχανισμούς της, και την επίδρασή τους στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Για τους Ματσιγκένγκα η ιστορία δεν προχωρεί, ούτε υποχωρεί: ανακυκλώνεται, επαναλαμβάνεται. «΄Αραγε περπατά μαζί τους, με μικρά βήματα σαν υδρόβιου πουλιού, που πατάει ταυτόχρονα με όλη την πατούσα του, τον τυπικό βηματισμό των φυλών του Αμαζονίου, ο πρώην φίλος μου, ο πρώην Εβραίος, ο πρώην λευκός και πρώην δυτικός Σαούλ Σουράτας; Αποφάσισα ότι ο ιστορητής στη φωτογραφία του Μαλφάτι είναι αυτός…Η μεταμόρφωση θα πρέπει να ήταν πολύ αργή, μια διεργασία υποσυνείδητη, σε κείνα τα χρόνια που αφιέρωσε στη μελέτη εθνολογίας στο Σαν Μάρκος…Το γεγονός ότι ο φίλος μου Σαούλ Σουράτας απαρνήθηκε όλα όσα ήταν και όσα θα μπορούσε να γίνει, προκειμένου, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, να περιδιαβαίνει τις ζούγκλες της Αμαζονίας, διαιωνίζοντας … την παράδοση αυτής της αόρατης γραμμής πλανόδιων αφηγητών ιστοριών, είναι κάτι, που κατά καιρούς επιστρέφει στη μνήμη μου και φουσκώνει την καρδιά μου με περισσότερη δύναμη από όσο το έκανε ποτέ ο φόβος ή ο έρωτας» Η μαγευτική εξιστόρηση του συγγραφέα κλείνει καθώς ο Περουβιανός αφηγητής ρεμβάζει κάτω από τα άστρα, στη νύχτα της Φλωρεντίας. «…Ξέρω ότι στα πέτρινα γεφύρια σε χρώμα ώχρας πάνω στον ΄Αρνο, κάτω από τα κακόφημα δέντρα του Κασίνε ή κάτω από τα μούσκουλα του Ποσειδώνα στην πηγή του και το μπρούντζο με τις κουτσουλιές περιστεριών του Περσέα του Τσελίνι, οπουδήποτε κι αν καταφύγω γυρεύοντας να καταπραΰνω τη ζέστη, τα κουνούπια, την ψυχική μου έξαψη, θα ακούω πάντα, κοντά, ακατάπαυστα, κροταλιστά, προαιώνια, αυτόν τον ιστορητή Ματσιγκένγκα».

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΕ ΤΗ ΣΧΟΛΗ «ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΧΕΙΡΩΝ» ΑΠΟ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ ΜΕΧΡΙ 12 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

Δύο 7ήμερα: 30 Ιουνίου με 6 Ιουλίου και 6 με 12 Ιουλίου αφιερωμένα στην ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗ, στην ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ και την ΑΝΤΙΓΗΡΑΝΣΗ σώματος και νου, στη ΛΗΣΜΟΝΙΑ για λίγες μέρες του συνήθη τρόπου ζωής και σκέψης γιατί…

Όταν οι άνθρωποι δεν ξεχνούν εκείνο που μπορεί εύκολα να ξεχαστεί
και ξεχνούν εκείνο που δεν έπρεπε να ξεχνιέται ποτέ,
τότε έχουμε μια περίπτωση αληθινής λησμοσύνης.

Ας θυμηθούμε ότι ο καθένας μας χρειάζεται μια ευκαιρία για βαθιά ξεκούραση και επαφή με γνώσεις και τεχνικές που θα τον οδηγήσουν στην αρμονία από την οποία διέπονται οι λεπτές δυνάμεις που υφαίνουν τη ζωή.
Το μέρος που θα μας φιλοξενήσει φέτος είναι ένα ξενοδοχείο σε μια μαγευτική ιδιόκτητη έκταση 25 στρεμμάτων στην παραλία Πλάκα Πηλίου, γεμάτο οπωροφόρα δέντρα και οργιώδη βλάστηση που συναντούν το ατέλειωτο γαλάζιο του Αιγαίου, όπου θα απολαύσουμε τη θάλασσα, το δάσος, την συντροφικότητα, τη διερεύνηση των γνώσεων μας, τη χαρά που πηγάζει από τη φροντίδα του εσωτερικού μας κήπου. Οι διακοπές αυτές είναι μια απόπειρα αλλαγής της άρρωστης δόνησης και της ανισορροπίας που ακτινοβολείται από τον «κανονικό» τρόπο ζωής.


Σαν όπλα για την κατάκτηση αυτής της βαθιάς αναγέννησης που τα αρχαία συγγράμματα περιγράφουν σαν «ετήσια απομόνωση», αφιερωμένη στον ορθό επαναπροσδιορισμό του εαυτού μας θα χρησιμοποιήσουμε τα παρακάτω:

1) Καθημερινό πολύωρο, αλλά απίστευτης ενέργειας πρόγραμμα (ανάλυση παρακάτω)

2) Διατροφή : Γευματίζουμε ομαδικά 3 φορές την ημέρα με βιολογικά κατά το δυνατόν τρόφιμα που μαγειρεύονται αποκλειστικά για την ομάδα μας. Αναλύουμε τη διατροφή σύμφωνα με τον κύκλο των 5 στοιχείων και με την αλλαγή της ενέργειας κατά εποχή. Βιώνουμε όλες τις διαστάσεις της διατροφής, μέσα από το γέλιο και τη συντροφικότητα.

3) Βότανα : Προαιρετική χρήση αποτοξινωτικών και εξισορροπητικών βοτάνων που τα πίνουμε σαν αφεψήματα με το πρωινό ή μετά τις ασκήσεις και στόχο έχουν το φρεσκάρισμα του σώματος και του νου.

4) Θάλασσα: Η επαφή με το αλμυρό νερό επιδρά ευεργετικά στην αύρα του ανθρώπου.

5) Δάσος: Χώρος άσκησης, χώρος ψυχαγωγίας, χώρος παρατήρησης αναζωογονεί και διδάσκει.




Καθημερινό πρόγραμμα
7:00 Ξύπνημα και πρωινή βόλτα στο δάσος. Αναπνευστικές ασκήσεις – τόνωση των διαφραγμάτων – Ξύπνημα του σώματος. Από την εσωτερική τέχνη του Ba-gua chan (8 τρίγραμμα) οι οκτώ βασικές παλάμες. Επαφή με τις τεχνικές του κονταριού.
9:00 Πρωινό που περιλαμβάνει τσάι 12 βοτάνων, κουάκερ, φρούτα, μέλι, ταχίνι, αυγά ντόπια, παξιμάδια, γιαούρτι, τυρί. Στην συνέχεια ελεύθερος χρόνος για ξεκούραση , διάβασμα, κολύμπι κλπ.
13:30 Μεσημεριανό φαγητό: σαλάτα ωμή και βραστή, δημητριακά, λαχανικά εποχής, τυρί φέτα και κάθε δεύτερη μέρα ψητό ψάρι. Ακολουθεί μεσημεριανή ανάπαυση.
18.00-18.30 Ανάλυση του σεμιναρίου της διατροφής. Κατά το α΄ 7ήμερο θα
αναλύσουμε τα έξι πρώτα κεφάλαια και κατά το β΄ 7ήμερο τα 7ο έως 12ο κεφάλαια του σεμιναρίου.
18.30-19.30 Πρακτικές που έχουν στόχο την εξισορρόπηση των 5 στοιχείων και τη
θεραπευτική αναγέννηση του σώματος. Στα δύο 7ήμερα θα διδαχθούν:
1ο: Το θεραπευτικό Chi Kung «18 χέρια του Λόχαν» Α΄ μέρος
2ο : Το θεραπευτικό Chi Kung «18 χέρια του Λόχαν» B΄ μέρος
Τα «18 χέρια του Λόχαν» είναι ένα Chi Kung από την εποχή του Bodhidharma (600 μ.χ. περίπου), βγαλμένο από ένα αρχαίο χειρόγραφο «Αλλαγή των Μυών και των Τενόντων».
19.30-20.30: Διαλογισμός, ασκήσεις σε στρώμα Τao-Yin (παρόμοιες με της Yoga) που αντιστοιχούν στην καλοκαιρινή εποχή. Παράλληλα κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας θα γίνει εξάσκηση του Chi Kung των (6) θεραπευτικών ήχων, ενώ κατά τη διάρκεια της δεύτερης θα διδαχθεί το σεμινάριο του Σιδερένιου Πουκάμισου.
21:00 Βραδινό φαγητό (ανάλογο του μεσημεριανού).

Κόστος συμμετοχής: Στην τιμή περιλαμβάνονται πλήρης διατροφή, διαμονή, ασκήσεις και το υπόλοιπο πρόγραμμα (για κάθε 7ήμερο).
Μονόκλινο δωμάτιο: 580 ευρώ
Δίκλινο δωμάτιο: 450 ευρώ
Απαραίτητος εξοπλισμός: Αθλητικά παπούτσια, στρωματάκι για τις ασκήσεις, ελαφρά ρούχα γυμναστικής.
Το πρόγραμμα συντονίζεται από τον Χρήστο Καραγιάννη, δάσκαλο εσωτερικών
πολεμικών Τεχνών της σχολής «Κένταυρος Χείρων», στον οποίο το 2006 η Παγκόσμια
Ομοσπονδία Wu Shu απένειμε τον Χρυσό Αετό ή (3) Dan, και συνεργάτες.

Δηλώσεις συμμετοχής στο τηλ 24210-36156
Ώρες καταστημάτων