Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού Αγωνιστή

Πάνω στο χώμα το δικό σου λέμε τ' όνομά μας.
Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους κήπους και τις πολιτείες
μας.
Πάνω στο χώμα σου Είμαστε . 'Έχουμε πατρίδα.

'Έχω κρατήσει μέσα μου την τουφεκιά σου.
Γυρίζει μέσα μου ο φαρμακερός ήχος του πολυβόλου.
Θυμάμαι την καρδιά σου που άνοιξε κι έρχονται στο μυαλό μου
κάτι εκατόφυλλα τριαντάφυλλα
που μοιάζουνε σαν ομιλία του απείρου προς τον άνθρωπο.
'Έτσι μας μίλησε η καρδιά σου.
Κι είδαμε πως ο κόσμος είναι μεγαλύτερος
κι έγινε μεγαλύτερος για να χωρά η αγάπη.
Το πρώτο σου παιχνίδι , Εσύ.
Το πρώτο σου αλογάκι, Εσύ.

'Έπαιξες τη φωτιά. 'Έπαιξες το Χριστό.
'Έπαιξες τον Αϊ Γιώργη και το Διγενή.
'Έπαιξες τους δείχτες του ρολογιού που κατεβαίνουν τα μεσάνυχτα.
'Έπαιξες τη φωνή της ελπίδας εκεί που δεν υπήρχε φωνή.

Η πλατεία ήταν έρημη. Η πατρίδα είχε φύγει

΄Ηταν καιρός! Δε βάσταξε η καρδιά σου περισσότερο!
Ν΄ ακούς κάτω απ΄ τη στέγη σου τ΄ ανθρώπινα μπουμπουνητά της Ευρώπης!
΄Αναψες κάτω από το σακκάκι σου το πρώτο κλεφτοφάναρο.
Καρδιά των καρδιών! Σκέφτηκες τον ήλιο και προχώρησες...

Ανέβηκες στο πεζοδρόμιο κι έπαιξες τον ΄Ανθρωπο!

(του Νικηφόρου Βρεττάκου
όπως καταγράφεται στην Ανθολογία του Βασίλη Βασιλικού "Λύρα Ελληνική")

Μικρός τύμβος (17 Νοεμβρίου 1973)

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με τον ήλιο στο μέτωπο,
υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.

Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ώς εκεί
που ωραία λουλούδια τις μορφές σας
λιτανεύει ο αέρας της αρετής.

Ω παιδιά μου,
μπροστά σ' αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.

Από τη συλλογή "Παραλειπόμενα" του ΝΙκ. Βρεττάκου