Αλχημεία

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου "Η Επιστροφή του Μέρλιν" του Ντίπακ Τσόπρα
γεννιέται μέσα από τα ερείπια της μαγείας η Αλχημεία:

Στο «΄Ωρα για όνειρα» βλέπετε πώς ο μάγος ξεφεύγει από τα όρια του χρόνου και μας διδάσκει τα ακόλουθα μαθήματα:
1. ΄Ενας μάγος δεν περιορίζεται από χρονικά πλαίσια. Ζει ταυτόχρονα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
2. Υπάρχουν αμέτρητες εκδοχές για ένα γεγονός, οι οποίες εξαρτώνται από τον παρατηρητή. ΄Όπως μια πασχαλίτσα, που κινείται πάνω σ΄ ένα πολύ στενό μονοπάτι, αλλά αυτή είναι και η αντίληψη που έχει για ολόκληρο το λουλούδι. Με τον ίδιο τρόπο ζουν και οι άνθρωποι. Σ΄ ένα στενό μονοπάτι που αρχίζει από το παρελθόν, διασχίζει το παρόν και τελειώνει στο μέλλον. ΄Όταν φθάσουν στην άκρη του μικρού άνθους, πεθαίνουν. Οι μάγοι όμως βλέπουν ολόκληρο το λουλούδι. ΄Εχει πολλά πέταλα και μπορούμε να διαλέξουμε πάνω σε ποιο θέλουμε να κινηθούμε.
3. Υπάρχουμε ταυτόχρονα σε όλες τις εποχές. Οι ίσιες και στενές γραμμές του χρόνου είναι νήματα ενός ιστού που εκτείνονται μέχρι το άπειρο. Αν οποιαδήποτε απλή εκδοχή του χρόνου είναι θέμα επιλογής, τότε δεν υπάρχει μόνο ένα παρόν. Το Κάμελοτ έχει ξανακαταστραφεί. Το Κάμελοτ μπορεί να καταστραφεί όσο συχνά μπορεί να θέλει ή να μη θέλει κάποιος.
4. ΄Ένα γεγονός αντικατοπτρίζει κάποιο άλλο γεγονός. ΄Όταν πάλλεται ένα ηλεκτρόνιο, σείεται το σύμπαν… ΄Ένα και μόνο γεγονός μπορεί να καθορίσει τη ζωή μας ή να αλλάξει την πορεία της ιστορίας.
5. Η ζωή είναι μαγική, μυστηριώδης και θαυμαστή. Αν χαθεί η μαγεία, θα χαθεί και η ζωή, θα γίνει ανιαρή και αδιάφορη. ΄Όταν νιώθετε τη μαγεία της ζωής, νιώθετε το άγγιγμα του μάγου. Η χειρότερη κατάρα για τον άνθρωπο είναι η αποτελμάτωση και η κοινότυπη ύπαρξη, η απελπισία που προέρχεται από την ανάγκη για υποταγή. Είναι φυσικό να τα χάνουμε όταν βλέπουμε την πραγματικότητα για πρώτη φορά – λέξεις που πάνε κι έρχονται σαν τη σκόνη σε μια ακτίνα φωτός. Τι άλλο είναι η γνώση των μάγων εκτός από αυτό;
Το «Ερευνητές» δείχνει τα κλειδιά που πρέπει να αναζητήσουμε σε κάθε στάδιο του ταξιδιού της ζωής μας. Σε όλα τα καθημερινά γεγονότα υπάρχει ένα κρυφό μήνυμα. Καθένας δημιουργεί τον κόσμο που αντιλαμβάνεται και όλοι αντιλαμβανόμαστε σύμφωνα με τις εντυπώσεις του παρελθόντος. Είναι ο τρόπος που δημιουργούμε πράγματα, γεγονότα και άλλους ανθρώπους. Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τη δημιουργία της ψυχής των άλλων, αλλά για τη σχέση τους μαζί μας. Τα γεγονότα εξελίσσονται βάσει σχεδίων και ακολουθούν κάποια σειρά, αλλά δεν μπορούμε να τα δούμε. Οι ενδείξεις, όμως, υπάρχουν παντού τριγύρω μας. Μερικές φορές περνάνε αθόρυβα δίπλα μας σαν φοβισμένα ζώα μέσα στους θάμνους. ΄Αλλοτε πέφτουν πάνω μας σαν αρπακτικά από τον ουρανό. ΄Αλλοτε πάλι διαπερνούν την πανοπλία μας σαν αιχμηρά όπλα. Εμείς απλώς τα παρατηρούμε. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μια ψευδαίσθηση.
Το «Καβαλάρης στο λόφο» αναφέρεται στην αιώνια σύγκρουση μεταξύ του πνεύματος και του εγώ. Το πνεύμα είναι ελεύθερο, ανάλαφρο και χαρούμενο. Το εγώ είναι σοβαρό, υπεροπτικό και εριστικό. Στο πρώτο υπάρχουν αγάπη, ειρήνη και αρμονία, στο δεύτερο φόβος και έχθρα. Η ζωή ενός μάγου διαφέρει από τη ζωή ενός θνητού σε ένα συγκεκριμένο σημείο: κινείται προς τα πίσω μέσα στο χρόνο. Είναι ικανός να προβλέψει το μέλλον επειδή το έχει ήδη ζήσει και δεν κυριαρχείται από τις αναμνήσεις του παρελθόντος επειδή δεν έχει φτάσει ακόμη εκεί.
Το «Κλίβανος» εξετάζει τις αρχέτυπες ενέργειες που διατηρούν τη φωτιά της ζωής στο βάθος της ψυχής μας. Από την εποχή των αρχαίων μυστηρίων μέχρι σήμερα ο μύθος δεν έπαψε να υπάρχει και να έχει δύναμη, οι άνθρωποι έπαψαν ίσως να τον χρησιμοποιούν συνειδητά. Για την σύγχρονη ψυχολογία ο μύθος ασκεί μια ακατανίκητη έλξη στο υποσυνείδητο του σύγχρονου ανθρώπου.
Σύμφωνα με τον Γιούγκ τα "Αρχέτυπα" παίζουν σπουδαίο ρόλο στην ζωή μας τη υλική αλλά και την διανοητική. Είναι οι πηγές της ψυχικής μας ενέργειας και αυτή η πηγή ενέργειας βρίσκεται στο υποσυνείδητο μέσα στα αρχέτυπα που περιέχονται στο ομαδικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας. Ένας μύθος μπορεί να απελευθερώσει την ψυχική αυτή ενέργεια που περικλείεται στα αρχέτυπα.
Το «Καταυλισμός των τσιγγάνων» ερευνά την αυλή των θαυμάτων, τις σάγκες, τους προφήτες, τις διάνοιες και τους απόβλητους που έχουν ξεφύγει από την ψύχωση της συλλογικής μνήμης και ίσως αποτελούν τη μόνη διέξοδό μας προς την ελευθερία.
Το «Σκοτεινή γη» είναι η μητέρα μας, ο όμορφος πλανήτης που αποτελεί τόσο τη μήτρα όσο και το σώμα μας. ΄Όταν φοβόμαστε, η γη τρέμει και οι δράκοι μένουν ελεύθεροι. «Αν η ζωή είναι τόσο ανυπόφορη, γιατί δεν αλλάζουμε;» «Συνήθεια. Ο Μόρτρεντ βασίζεται στις αποχαυνωτικές συνέπειες της συνήθειας». Η γη όμως είναι μεγαλύτερη από το σύνολο της δυστυχίας της. Παρά τη συνήθεια και την αποχαύνωση, κάποιος μπορεί να βρει την αρχή του δρόμου και, αν έχει το θάρρος, ολόκληρο το φορτίο του φόβου – το νεκρό βάρος του παρελθόντος – θα εξαφανιστεί. Ακολουθώντας ένα δρόμο όπου κάθε βήμα μας φέρνει πιο κοντά στο άγνωστο. Ο δρόμος αυτός λέγεται αγάπη. Ο ελεύθερος δρόμος, η σκόνη πάνω του, τα βήματα που δεν αφήνουν σημάδια. Η αγάπη δεν μπορεί να φυλακιστεί. Πίσω από την πύλη της ελευθερίας, πέρα από τους δαίμονες του φόβου, δεν υπάρχει τίποτε άλλο από την αγάπη. Η μοναξιά είναι αδύνατη στο όνομα της αγάπης. Δεν έχουν σημασία οι γνώσεις που αποκτάς, αλλά αυτό που θα γίνεις. Ο αλχημιστής συνδυάζει τέσσερα στοιχεία μέσα στη χύτρα του, και από αυτά δημιουργεί ένα πολύτιμο υλικό – χρυσάφι. Τα τέσσερα στοιχεία είναι χώμα, αέρας, φωτιά και νερό. Το καθένα είναι ένα μυστήριο και όχι ένα συνηθισμένο πράγμα. Ο αλχημιστής ξέρει ότι το χώμα, ο αέρας, η φωτιά και το νερό αποτελούν συστατικά της γης. Οι βράχοι είναι χώμα, ο άνεμος είναι αέρας, ο ήλιος είναι φωτιά, η θάλασσα είναι νερό. ΄Όταν συνδυαστούν, έχουν σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση της ζωής, αλλά εδώ υπάρχει το μυστήριο. Το χώμα, ο αέρας, η φωτιά και το νερό δεν είναι ζωντανά. Πώς, λοιπόν, από αυτά προέρχεται η ζωή; ΄Όταν ο αλχημιστής λέει «χρυσάφι», εννοεί «ζωή» - αυτό είναι το μυστικό τέλος των ερευνών του.
Το «Παιχνίδι του γάμου» αντιμετωπίζει τον καθρέφτη των σχέσεων, όπου ανακαλύπτουμε ότι εκείνοι που αγαπάμε και εκείνοι που μισούμε δεν είναι παρά αντανακλάσεις του εαυτού μας.
Στο «Ηρωισμοί» ο ΄Αρθουρ και ο Τζέρι ΄Ετζερτον επιστρέφουν κατά παράξενο τρόπο για να παίξουν πάλι τους ρόλους που τους είχε ορίσει η μοίρα. Το αγόρι στο χαντάκι είναι αναγκασμένο να πάρει την ψυχή του πατέρα του, όπως ο Μπέντεβιρ είχε πάρει την ψυχή κάποιου που του είχε φερθεί σαν πατέρας. Ο ΄Αρθουρ δεν ξέρει αν αυτοί οι δύο ήταν το ίδιο πρόσωπο. Δεν ξέρει πόση αλήθεια υπήρχε στην ιστορία του σερ Μπέντεβιρ, μία από τις χιλιάδες εκδοχές του μύθου του βασιλιά Αρθούρου. Τι άλλο όμως, δηλώνει εκείνος ο μύθος, εκτός από τη θλιβερή μοίρα των ανθρώπινων πλασμάτων; Γενιά μετά τη γενιά, όλοι οι γιοί βλέπουν τους πατεράδες τους να πεθαίνουν και κλαίνε επειδή δεν τους έχουν αγαπήσει πολύ ή ειλικρινά. Η μοίρα είναι συνυφασμένη με τη θλίψη, και τα μαθήματα των μύθων κρύβουν την αλήθεια μέχρι τη στιγμή που θα ανοίξει το δίχτυ του χρόνου για να αφήσει ελεύθερους τους αιχμαλώτους του. Για μια στιγμή ο ΄Αρθουρ και το αγόρι είχαν ανυψώθηκαν σε ένα θαυμαστό μέρος, όπου οι σημερινές ενέργειες παίρνουν μυθικό νόημα. ΄Όταν η ανθρωπότητα δεν μπορεί να φτάσει σε αυτό το μέρος, το εξυμνεί στους μύθους με το όνομα Κάμελοτ. Η αγάπη είναι ένα κέντημα φτιαγμένο από την τελειότητα και κάθε κλωστή της είναι εξίσου πολύτιμη με τις υπόλοιπες.
Στο «Η παλιά βασίλισσα», η Γκουίνεβιρ μας επιτρέπει να δούμε τη φυλάκιση της γυναίκας μέσα στους αιώνες, πρώτα σε σπηλιές και άντρα, μετά σε κάστρα και μοναστήρια, και σήμερα σε νομοθετημένους θεσμούς. Είναι πια καιρός να τιμήσουμε τη γυναίκα στον εαυτό μας, στο γένος μας και στον κόσμο μας. Η θηλυκή ευφυΐα του σύμπαντος μπορεί να μας βοηθήσει να θεραπεύσουμε την ψύχωση της συλλογικής μνήμης, επειδή η γυναίκα είναι τροφός, δασκάλα, συγγενής, οξυδερκής και σώφρων.
Στο «Μέσα στο Λαβύρινθο» ο Μέρλιν αποκαλύπτει ότι ο κόσμος είναι καθαρή ψευδαίσθηση. Φαίνεται αληθινός, αλλά το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας μάγος είναι να μην εμπιστεύεται τις αισθήσεις του. Αν κοιτάξεις τριγύρω σου τον κόσμο, τι βλέπεις; Σκοτάδι ακολουθεί το φως, θλίψη τη χαρά, θάνατος τη ζωή. Αν αυτή είναι η αλήθεια, τότε η επιθυμία του μάγου για αιώνια ζωή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ποτέ. Αν όμως είναι όλα ψευδαίσθηση; Αν ο θάνατος υπάρχει μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι πιστεύουν ότι γεννιούνται; ΄Ισως όμως ο άνθρωπος να ήταν πάντα ζωντανός και η γέννηση να είναι μόνο μια στιγμή λησμονιάς. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν το δράμα της γέννησης και του θανάτου, της χαράς και του πόνου. Στην πραγματικότητα το σκοτάδι δεν έχει παρά μόνο τη δύναμη που του δίνουν οι ίδιοι. Το μυστικό για να νικήσει κανείς το κακό είναι να καταλάβει ότι αυτός ο ίδιος είναι το κακό. Τότε όλα τα τέρατα θα διαλυθούν σαν την ομίχλη. Οι άνθρωποι αρνούνται να δουν από πού προέρχονται οι δράκοι. ΄Όλα τα τέρατα ζουν σε ένα σκοτεινό μέρος όπου οι άνθρωποι έχουν συγκεντρώσει τους φόβους, τις ντροπές και τις ενοχές τους. Είναι μια μικρή, κατάμαυρη αποθήκη, από την οποία όμως ξεφεύγουν αναπόφευκτα πολλά πράγματα που σκορπίζουν παντού τον τρόμο. Ο Μέρλιν δε μπορεί να τα βάλει με τον Μόρντρεντ, γιατί ξέρει ότι ο Μόρντρεντ είναι ο ίδιος. Η ενσάρκωση του κακού είναι απλώς μια πλευρά κάποιας απέραντης προσωπικότητας που υπάρχει πέρα από το φως και το σκοτάδι, πέρα από τη ζωή και το θάνατο. Ο Μέρλιν πάντα το ήξερε και το είχε αποδεχθεί. Ο ΄Αρθουρ είχε γίνει μαθητής του και το είχε επίσης ανακαλύψει.
Στο κεφάλαιο «Κύκλος της ειρήνης» βρίσκουμε τον κόσμο που μπορούμε να κάνουμε πραγματικότητα με την αγνότητα της καρδιάς μας. Αναφέρεται στην κρίσιμη μάζα και στη συνεκτική, συλλογική μνήμη, που είναι αναγκαία για την πραγματοποίηση της φάσης της αλλαγής του πολιτισμού μας. Πρόκειται για την επιστροφή στο Καμελοτ. «Οι ώρες περνούσαν, αλλά ο κύκλος δε χάλασε. Αντίθετα, γινόταν όλο και μεγαλύτερος καθώς νέοι άνθρωποι έρχονταν να προστεθούν στους προηγούμενους. ΄Ηταν σα να είχε πέσει ένα φως στον κόσμο, το οποίο ξύπνησε όλους εκείνους που ονειρεύονταν ένα καινούριο Κάμελοτ. ΄Ολοι κατάλαβαν τότε το μήνυμα που ήταν γραμμένο πάνω στην πέτρα; Αυτός είναι ο κόσμος που έχετε ονειρευτεί με την αγνότητα της καρδιάς σας. Η γέννηση του νέου βασιλείου δεν βασιζόταν στο ξύπνημα όλων. Εκατομμύρια συνέχισαν να κοιμούνται, αλλά αρκετοί ήταν εκείνοι που μπόρεσαν να ακούσουν. Η πέτρα του Μέρλιν είχε γεμίσει την ατμόσφαιρα με μουσική – καμπάνες, που οι γλυκές τους νότες αντηχούσαν σε όλη τη γη».