Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Αλκυόνη Παπαδάκη "Επανάσταση είναι να αγαπάς τη ζωή"

Από το βιβλίο «Οι Κάργιες» (1997), αφιερωμένο σ΄ αυτούς που έκαμα βαρκάδα στη ψυχή τους.
«Η Ιβανή παραξενεύτηκε. Δεν απάντησε αμέσως. ΄Εκανε μια μεγάλη βόλτα και ξαναγύρισε κοντά στη Φιλίνα. «Ψάχνεις να βρεις το Θεό, μάτια μου; Και τι είσαι, στραβή; Κοίταξε εκείνη την κίτρινη μαργαρίτα: μέσα στην καρδιά της έχει το θρόνο του ο Θεός. Κοίταξε εκείνη τη χρυσόμυγα που κάθεται στο άγουρο μανταρίνι: καβάλα στα φτερά της σεργιανάει τον κόσμο ο Θεός. Ιχοχόοοο».

Από το βιβλίο «Σαν Χειμωνιάτικη Λιακάδα» (1999) , αφιερωμένο σε κείνους που μπορούν να κρατούν στο χέρι τους ένα κοχύλι και να ονειρεύονται το πέλαγος…
«Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν. Και τ΄ άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σ΄ ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους …Χαρά σ΄ αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. Αν το ΄σκισαν μετά, αν το ΄καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν το μάτι στο Θεό»

Από το Τετράδιο της Αλκυόνης (1999), αφιερωμένο σ΄ αυτούς που ξέρουν να ζουν, ν΄ αγαπούν, να ελπίζουν, να χαίρονται …
«Θυμάμαι τότε… Κάτω απ΄ τα πλατάνια, στην πηγή. Διψούσα και μου ΄φερες στη χούφτα σου κρύο νερό. ΄Ολη μου τη ζωή ξεδίψασε».

Από το βιβλίο «Βαρκάρισσα της Χίμαιρας» (2001) αφιερωμένο σ΄ όλες τις βαρκάρισσες και τους βαρκάρηδες της Χίμαιρας. Ιδίως σ΄ αυτούς που ξεκίνησαν τη βαρκάδα τους με απαγορευτικό …
Να ονειρεύεσαι, μου ΄λεγε ένας φίλος που μ΄ αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα, συνήθως , προδίνουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν. ΄Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να έχεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι. Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτε δεν είναι στη ζωή το παν! ΄Εχει και παρακάτω … ΄Εχει κι άλλο… Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα. Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!»

Από το βιβλίο «Στον ΄Ισκιο των Πουλιών» (2003) αφιερωμένο στους φίλους που χαθήκαμε στις στροφές της ζωής, με αβάσταχτη νοσταλγία
«Είναι κάτι νύχτες , που τ΄ αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες , που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμη κι οι πέτρες….
Είν΄ αυτές οι νύχτες που τ΄ άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είναι αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. ΄Ιδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα».

Από το βιβλίο «Ξεφυλλίζοντας τη Σιωπή» (2004) αφιερωμένο σ΄ αυτούς που έδεσαν την άγκυρά τους στα φτερά των γλάρων
«Είσαι για ένα ταξίδι, στ΄ ανοιχτά; Είσαι για ένα ρίσκο;
Θέλω να μου υποσχεθείς πως δε θα πάρεις μετεωρολογικό δελτίο
Πως δε θα ΄χεις μαζί σου προμήθειες κι αποσκευές
Πως δε θα γεμίσεις το πλεούμενο με σωσίβια
Θα δέσουμε την άγκυρά μας στα φτερά των γλάρων
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας το πιο τρελό δελφίνι
Θα σου χαρίσω όλο το γαλάζιο του πελάγου
΄Ολο το χρυσάφι του ήλιου
΄Ολο το ροζ του δελφινιού».

Από το βιβλίο «Στο Ακρογιάλι της Ουτοπίας» (2005)
«Μη χάνεσαι, Χρύσα. ΄Ελεγα και ξανάλεγα δυνατά, σαν να είχα τον εαυτό μου απέναντι. Μη βουλιάζεις. Αφού δεν έχεις τίποτε άλλο να κρατηθείς, κρατήσου από ένα φύλλο τριαντάφυλλου.
Κοίταξε γύρω την ομορφιά. Η ομορφιά του κόσμου δεν πρόδωσε ποτέ κανένα. Είν΄ εκεί. Και σε περιμένει».

Δεν υπάρχουν σχόλια: