Luis Sepulveda: ΄Ενας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης, μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. opera

Προσπαθείστε τώρα να φανταστείτε τί έγινε. Η θηλυκιά θα βγήκε να κυνηγήσει για να γεμίσει την κοιλιά της και να ΄χει γάλα για τις πρώτες βδομάδες των βροχών. Τα μικρά θήλαζαν ακόμη, κι έμεινε το αρσενικό να τα φυλάει. ΄Ετσι γίνεται στα ζώα, κι έτσι πρέπει να τα αιφνιδίασε ο γκρίνγκο. Τώρα η θηλυκιά γυροφέρνει, ξετρελαμένη από την πόνο. Τώρα έχει βγει να κυνηγήσει άνθρωπο. Δε θα πρέπει να δυσκολεύτηκε να βρει τα ίχνη του γκρίνγκο. Τον ακολούθησε απ΄ το γάλα που η μυρουδιά του είχε κολλήσει στον δυστυχισμένο σαν κατάρα. ΄Εχει ήδη σκοτώσει άνθρωπο. Ξέρει πια τί γεύση έχει το ανθρώπινο αίμα, γιατί το ΄χει δοκιμάσει, και για το μικρό της μυαλό όλοι οι άνθωποι σκότωσαν τα παιδιά της, όλοι έχουμε την ίδια μυρουδιά  (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η πάλη που ακολουθεί ανάμεσα στον άνθρωπο και τον οσελότο είναι άνιση, θα νικήσει ο πιο δυνατός, ο πιο έξυπνος, ο πιο μεθοδικός και το ένστικτο θα υποκύψει μπροστά στην πονηριά. Κι όμως μέσα σ΄ αυτή τη μεγαλειώδη νίκη του, ο άνθρωπος δεν είναι ο νικητής αυτής της μάχης. “Η γάτα, παρά την αδυναμία της, ήταν ένα υπέροχο πλάσμα, ένα πλάσμα πανέμορφο, ένα αριστούργημα χάρης που είναι αδύνατον να το αναπαραστήσεις, ακόμα και στη φαντασία σου.”.

Με συναισθήματα ντροπής και αναξιότητας, “ο Αντόνιο Χοσέ Μπολιβάρ έβγαλε την τεχνητή οδοντοστοιχία του, την τύλιξε στο μαντήλι και, χωρίς να πάψει να βλαστημάει τον γκρίνγκο που έφταιγε για όλα, το δήμαρχο, τους χρυσοθήρες, όλους όσοι σπίλωναν την παρθενικότητα της Αμαζονίας του, έκοψε ένα μεγάλο κλαρί με τη ματσέτα, το΄ κανε μπαστούνι και ξεκίνησε να γυρίσει με τα πόδια στο Ελ Ιδίλιο, στην καλύβα του και στα βιβλία του που μλούσαν γι΄ αγάπη με λέξεις τόσο όμορφες, ώτε κάπου κάπου, τον έκαναν να λησμονεί τη βαρβαρότητα των ανθρώπων.”.

΄Ενα μυθιστόρημα αφιερωμένο στον μακρινό φίλο του συγγραφέα Μιγκέλ Τσένγκε, αγωνιστή της φυλής των Σουάρ του Σούμπι, στον ΄Ανω Νανγαρίτσα, και μέγα υπέρμαχο της Αμαζονίας. Μια νύχτα με τις μαγικές του αφηγήσεις, αποκάλυψε στον συγγραφέα κάποιες λεπτομέρειες αυτού του άγνωστου πράσινου κόσμου του – λεπτομέρειες που, πολύ αργότερα, σε κάποια άλλη γωνιά της εκουατοριανής Εδέμ, του χρησίμεψαν στο γράψιμο αυτής της ιστορίας,