Η γυναίκα ΄Αλογο του Ανέμου

Το βιβλίο θαρρώ πως μοιάζει με δώρο τυλιγμένο. Κάποιες φορές το περιτύλιγμα είναι πλούσιο, το χαρτί πολύχρωμο και λαμπερό, χρωματιστές κορδέλες σχηματίζουν πολύπλοκους φιόγκους και αυτοκόλλητα χαρτάκια στολίζουν τη συσκευασία. ΄Αλλες φορές πάλι απέριττη και οικολογική η εμφάνιση, διακριτικό και λεπτό το άρωμα της ανάγνωσης, μια σιωπηλή παρουσία που αναδύει την μαγεία των λέξεων μέσα από τη ασπρόμαυρη εικόνα των σελίδων. Κανείς δεν ξέρει τι κρύβει μέσα του μέχρι την ιδιαίτερη εκείνη στιγμή που το δώρο ανοίγεται από τον παραλήπτη του προκαλώντας έκπληξη και χαρά μέσα από τη γοητευτική αποκάλυψη ενός μυστικού κόσμου, του κόσμου του συγγραφέα, έτσι όπως τον προσλαμβάνει ο αναγνώστης.
Σαν δώρο άνοιξα το βιβλίο της Λυν ΄Αντριους, έμμεσα ήταν ένα δώρο, και μέσα από την απλότητα του λόγου και την ειλικρίνεια των περιγραφών διαγράφηκε μπροστά μου η περιπέτεια της πνευματικής αφύπνισης της συγγραφέως. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες του πανανθρώπινες αλήθειες επισημαίνονται και βιώνονται ενθαρρύνοντας τον αναγνώστη να οραματισθεί και να ακολουθήσει ένα ισορροπημένο τρόπο ζωής. Η συγγραφέας ανήκει σε μια θεραπευτική κοινωνία γυναικών που ονομάζονται Ονειρεύτριες ή Αδελφότητα των Ασπίδων, στην οποία μυείται μέσα από τη διαδικασία του γαμήλιου καλαθιού (σελ. 36). Αν και το βιβλίο δεν σκιαγραφεί σαμανικές τελετές από το Νεπάλ και το Θιβέτ, είναι εμφανείς οι επιρροές μέσα από τα ιερά σύμβολα που χρησιμοποιούνται και τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο οι γυναίκες ηρωίδες. «Ζούμε σε μιαν εποχή οράματος», λέει η δασκάλα της συγγραφέως Ανιές, «πρέπει να βιώσουμε την κατανόηση της θηλυκής συνειδητότητας για να θεραπεύσουμε τη μητέρα γη». «΄Εχουν γραφεί με ιερά σύμβολα από τους Θεούς όλα όσα πρόκειται να συμβούν», λέει η ΄Ανι, η ηλικιωμένη Νεπαλέζα που γίνεται οδηγός και δασκάλα της Λυν στο ταξίδι της. ΄Ένα όραμα οδηγεί τη Λυν στο Νεπάλ, όπου έχει την αίσθηση ότι δεν έρχεται για πρώτη φορά (σελ. 40) για να προσφέρει στην αδελφότητα το κλειδί για το ιερό κέντρο που έχει χαθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια, για την ξεχωριστή αυτή κοιλάδα από την οποία προέρχεται η ιερή γνώση των προγόνων τους. Μέσα από το ταξίδι της ξετυλίγεται η σημασία των ονείρων (σελ. 25 και 79), η συμπαντική γλώσσα (σελ. 27), η ιερότητα της σιωπής, αλλά και η ανάγκη μιας παγκόσμιας γλώσσας «Στη σιωπή κατοικεί το Μεγάλο Πνεύμα. Δεν κατοικεί μέσα στο λόγο. Γι΄ αυτό αγαπάς τόσο πολύ τα ζώα, τη φύση και τα άλογα, επειδή δεν υπάρχουν λόγια μεταξύ σας, μόνο σιωπή. Μεταδίδεις την αγάπη σου γι΄ αυτά από την καρδιά σου κι όχι από το νου σου με λόγια. Μέσα στη σιωπή υπάρχει θεϊκότητα» (σελ. 31, 66 και 69). Η Λυν σκαλίζει πάνω σε μια πέτρα ένα άγριο, ελεύθερο άλογο, το οποίο προσφέρει στην ΄Ανι. Αυτό το άλογο η ΄Ανι το αναγνωρίζει σαν το κλειδί που περίμενε. Η ΄Ανι μέσα από τις στιγμές της καθημερινότητας βρίσκει την ευκαιρία να δώσει μαθήματα ζωής, όπως «Είσαι παγιδευμένος από την οικογένεια, την κοινωνία, από τα πιστεύω του χωριού όπου μπορεί να ζεις. ΄Ιως πάρεις το εύκολο μονοπάτι, ίσως κόψεις το πόδι σου και ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου σαν ανάπηρος. ΄Ισως πάλι να πολεμήσεις για την ελευθερία σου, όπως έκανα εγώ. ΄Εμαθα πώς να παροπλίζω την παγίδα και να ζω ελεύθερα» (σελ. 47). Κι ακόμη «Να θυμάσαι ότι διαλέγουμε να έλθουμε σ΄ αυτή τη γη για να φωτισθούμε. Το φυσικό σώμα παρέχει μια μεγάλη ευκαιρία» (σελ. 51). Παρακάτω «΄Ένα μεγάλο μέρος αυτού που υφαίνει το ύφασμα της αλήθειας δεν μπορεί να αγγιχτεί ή να αποδειχθεί» (σελ. 53). Για την αγάπη «Το δώρο της αγάπης μπορεί να δημιουργήσει μιαν αίσθηση δέσμευσης, εκτός κι αν μάθουμε πώς να δίνουμε και πώς να παίρνουμε μέσα στους νόμους εκείνης της σχέσης. Στη συμφωνία σου με τη μητέρα , πρέπει να μάθεις πώς να μην την πολεμάς»(σελ. 56). Στη συνέχεια «Το μόνο πράγμα στη ζωή που παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο είναι ο ιερός θεατής, δηλ. να μπορείς να παρακολουθείς το ποτάμι να ρέει σαν να είσαι ένα βουνό. Το πιο σημαντικό είναι να διαχωριστούν ο ιερός θεατής από το πλήθος ή από τον ανεμοστρόβιλο της εμπειρίας της ζωής. Για να γίνεις θεατής πρέπει να προδώσεις το νου σου. Ο νους είναι μια αποθήκη πολύτιμων πληροφοριών, δε σκέφτεσαι όμως μ΄ αυτόν. Σκέφτεσαι απ΄ εδώ έξω, να διαλύεις δηλ. εντελώς την αίσθηση του νου και να ζεις ολοκληρωτικά μέσα στη φύση σου» (σελ. 60). Για την αλήθεια, που διδάσκεται μέσα από την εμπειρία «Δεν υπάρχει «εγώ», επειδή «εσύ» είσαι το παν, ή εσύ, όπως το νερό ρέει μέσα στο νερό, διαλύεσαι μέσα στη συνολική ύπαρξη και γίνεσαι ένα με το «παν»… Κάθε πρόταση που διατυπώνει ένα άτομο είναι ένα μέρος μόνο της αλήθειας, ποτέ ολόκληρη η αλήθεια. Το αντίθετο αυτής της αλήθειας είναι επίσης εν μέρει αληθινό… Μπορείς να εκφράσεις την αλήθεια με την ύπαρξή σου, όχι με λέξεις. Εσύ είσαι η αλήθεια» (σελ. 65). Κι ακόμα η λειτουργία του σώματος «΄Όταν αρνείσαι να μάθεις ένα μάθημα σ΄ αυτή τη ζωή, είτε επειδή είσαι πολύ απασχολημένη, είτε επειδή φοβάσαι, είτε επειδή δεν ξέρεις πώς να σταματάς να κάνεις μια συγκεκριμένη δραστηριότητα, το σώμα αναλαμβάνει την κατάσταση και αρχίζει να σε διδάσκει»(σελ. 72) για να καταλήξει «πρέπει να ασκηθείς στη μετριοπάθεια»(σελ. 79). Σημαντικό μάθημα η επαφή με το θάνατο σαν δρόμος επαναγέννησης «Προχωρά στο δρόμο του πεπρωμένου και εντυπώνει καινούρια γνώση για την εξέλιξή του… Μόνο μέσα από στο κενό εισέρχεται η αλήθεια. Μέσα στο κενό καρποφορεί εκείνο που αναζητάμε». (σελ. 113 και σελ. 115) Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο αλλαγή. Να αδειάζεις το δοχείο για να απαλλαγείς από τις ψευδαισθήσεις.
Η Λυν έρχεται σε επαφή με την Μπάχνι και την Σούκου στο δρόμο για την πνευματική αφύπνιση. Μέσα από σαμανικές διαδικασίες γνωρίζει τον πνευματικό της σύζυγο τον ΄Αλογο του Ανέμου, που σημαίνει «η εξυψωμένη, μακάρια κατάσταση, στην οποία ανεβαίνει κάποιος για να ιππεύσει στο πεδίο της φώτισης» (σελ. 144). Ακολουθούν κι άλλα μαθήματα, όπως η προσκόλληση στο παρελθόν (σελ. 158) και η δυνατότητα της φώτισης μέσα από την ταύτιση με καθρέφτη (σελ. 160) «Ο καθρέφτης μας διευκολύνει να κατανοήσουμε τη φύση του εαυτού μας, του Θεού». ΄Ερχεται σ΄ επαφή με το φόβο (σελ. 170) και τον κίνδυνο της κινούμενης άμμου της προκατάληψης (σελ. 179). Ακολουθεί η συνειδητοποίηση ότι «σαν άνθρωποι, δεν μας αρέσει να χάνουμε τίποτε, ούτε καν τα πράγματα που είναι δυσάρεστα και μας κάνουν να χάνουμε τον ύπνο μας και ζούμε στην αγωνία. Είναι πολύ περίεργο το πώς συνηθίζουμε ν΄ αποδεχόμαστε μια σχέση, μια κατάσταση που μας προκαλεί τόση μεγάλη δυσκολία (σελ. 197), αποκαλύπτοντας τη χαώδη σχέση με τον πατέρα της. Για να καταλήξει στη διαπίστωση ότι «σχέσεις αλληλεξάρτησης δημιουργούνται όταν δεν κατανοούμε την ατομικότητα μας, όταν δεν εμπιστευόμαστε την ταυτότητά μας μέσα στον κόσμο. Μόνοι μας δημιουργούμε ένα μεγάλο μέρος από την αγωνία». Η Λυν βιώνει πλέον μια αίσθηση ανακούφισης, λες και οι δαίμονες είχαν τραπεί σε φυγή (σελ. 203). ΄Ερχεται η ώρα να ταξιδεύσει στο Θιβέτ για τη συνάντηση της Αδελφότητας των Ασπίδων. Η αναζήτηση της ιερής κοιλάδας φτάνει στο τέλος της. Η ΄Ανι συνειδητοποιεί με τη βοήθεια της Λυν ότι η ιερή κοιλάδα, που είναι ο χώρος του ΄Αλογου του Ανέμου, κρύβεται γιατί η Αδελφότητα ξέχασε κάτι σημαντικό: «ότι δεν μπορεί να υπάρχει κάτι σε μία πραγματικότητα. Πρέπει να υπάρχει σε όλες τις διαστάσεις. Αν έχεις χάσει το μονοπάτι στον φυσικό κόσμο, υπάρχει κάποιος λόγος. Σημαίνει συνήθως κάποια δοκιμασία. Σημαίνει πως πρέπει να επεκτείνεις τις ικανότητές σου και ν΄ αρχίσεις να ταξιδεύεις σε άλλες διαστάσεις» (σελ. 212). Η Λυν καταφέρνει να βρει την ιερή κοιλάδα μέσα από μια ονειρική τελετή. Το βιβλίο κλείνει με τα σοφά λόγια της ΄Ανι: «Το ταξίδι σου εδώ ολοκληρώθηκε. Να θυμάσαι πως η κοιλάδα που δεν υπάρχει πουθενά είναι το αληθινό σου σπίτι. Είναι καλό να έχεις ένα όνειρο».
Το άλογο του ανέμου μπορεί να βιώνεται μέσα στον καθένα μας.