Οκτώ Γυναίκες κατηγορούνται ...

Σ΄ ένα αρχοντικό παλαιάς εποχής στο οποίο μένουν μόνιμα επτά γυναίκες, ενώ υπάρχει και μια ακόμη συχνή απρόσκλητη επισκέπτης, ένα πρωινό παραμονές Χριστουγέννων αποκαλύπτεται δολοφονημένος ο μοναδικός αρσενικός ένοικος του σπιτιού στο κρεβάτι του, με ένα μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη του. Ο βιομήχανος και ευυπόληπτος Μαρσέλ, ο οποίος επιδίδεται σε ένα καθημερινό αγώνα επιβίωσης με έπαθλο τη συνέχιση της καριέρας του και της κυριαρχίας του μέσα στο σπίτι, αντιμέτωπος με τις οκτώ γυναίκες, ενώ για την καθεμιά από τις γυναίκες έπαθλο είναι ο ίδιος. Μετά τη δολοφονία του ξετυλίγεται ένα σκοτεινό γαϊτανάκι σχέσεων και συμφερόντων. Οι κοντινές σ΄ αυτόν συγκάτοικοι και η «εισβολέας» αδελφή του είναι ύποπτες για το φόνο, η κάθε μία με διαφορετικά κίνητρα… (από το πρόγραμμα της παράστασης)

Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται. Ποια από όλες είναι ο δολοφόνος;
΄Ισως και οι οκτώ μαζί;
Η υπεροπτική και προδομένη σύζυγος , η νευρωτική και ανέραστη κουνιάδα, η φιλάργυρη και συμφεροντολόγα πεθερά, η λεσβία οικονόμος, η ερωμένη καμαριέρα, η αγαπημένη κόρη, η κόρη με το ένοχο μυστικό ή η σκληρή και απαιτητική αδελφή; Οι οκτώ γυναίκες έρχονται σιγά σιγά αντιμέτωπες με τη δική τους ζωή, μια ζωή στηριγμένη σε αυταπάτες και ψέματα, αποκαλύπτονται στον ίδιο τους τον εαυτό παρασύροντας τον θεατή σε ένα παιχνίδι συμπάθειας και αντιπάθειας, κατανόησης και αποστασιοποίησης, εγκράτειας και ανάλωσης. Η αποκάλυψη της αλήθειας στις τελευταίες στιγμές του έργου και το πέσιμο της αυλαίας μαρτυρούν τη διπλή λειτουργία του θεατρικού έργου σαν ψευδαίσθηση μέσα στην πραγματικότητα ή και αντίστροφα, καθώς η γοητευτική σύζυγος σηματοδοτεί με αυταρέσκεια τον παραλογισμό ενός προμελετημένου εγκλήματος χωρίς αυτουργό.

Ο Ρομπέρ Τομά γεννήθηκε στη Γαλλία το 1930. Έγραψε θεατρικά έργα και σενάρια για κινηματογράφο. Το έργο του «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» είναι το πρώτο θεατρικό του έργο, γράφηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και είναι είδος μικτό : με δομή που θυμίζει κινηματογράφο, είναι μια πικρή κωμωδία με στοιχεία θρίλερ, αστυνομικού, αλλά και μιούζικαλ. Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2002 από τον Φρανσουά Οζόν με πρωταγωνίστριες διάσημες ηθοποιούς , όπως η Κατρίν Ντενέβ και η Φανί Αρντάν. Στο θέατρο παίχτηκε και παίζεται ακόμη με πολλή μεγάλη επιτυχία.

Η «Θεατρική Σκηνή Δικηγόρων Βόλου και Συνεργαζόμενων – ΑΘΕΜΙΤΟΣ» παρουσιάζει το έργο αυτό του Ρομπέρ Τομά με τόλμη και αυτοπεποίθηση, και όχι άδικα. Η σκηνοθετική δημιουργία του Αλέξανδρου Κοσμά αποδίδει με ωριμότητα και σαφήνεια την τραγική αθωότητα των ηρωίδων, όχι τόσο με την ιδιότητά τους σαν γυναικών , αλλά σαν ανθρώπων με συναισθήματα, αδυναμίες, πάθη και ενοχές. ΄Αλλωστε τους ρόλους των οκτώ γυναικών παίζουν τέσσερις γυναίκες και τέσσερις άντρες. Τραγικές και ταυτόχρονα γελοίες, αυτοκαταστροφικές, αλλά και ανταγωνιστικές, οι οκτώ γυναίκες του Αλ. Κοσμά μας καθηλώνουν επί μιάμισυ περίπου ώρα στα καθίσματά μας, καθώς ξετυλίγουν τα περίπλοκα κουβάρια της ζωής τους μπροστά στα ανυπόμονα και περίεργα μάτια μας. Η αυθεντικότητα της Μάγδας Ευαγγελινού, η παραστατικότητα του Θωμά Καραλόπουλου, η έκφραση του Μίλτου Φωτεινάκη, το παιχνίδι του Γιάννη Μπαρνασά, η πειθώ της Γκέλυ Τσιαμανή, η χάρη της Ελευθερίας Γιαννακέ, η μυστικοπαθής σοβαρότητα του Κωστή Πετρόπουλου και η αμφισημία της Μαρίας Σταφυλά, οι καταλυτικές παρουσίες των Δημήτρη Λιβογιάννη, Νίκου Πλακόπουλου και Γιάννη Κόνσουλα, μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, που επιμελούνται τα σκηνικά και κουστούμια, το φωτισμό και τη μουσική, μας δίνουν την ευκαιρία να γίνουμε συμμέτοχοι σε μια πολιτιστική παρέμβαση που δικαιώνει τη δική τους επιμονή και προσπάθεια. Ιδιαίτερη μνεία ας κάνουμε στην αφίσα της παράστασης, στην οποία αποτυπώνονται ευφάνταστα οκτώ διάσημες και επιτυχημένες ηθοποιοί, όπως η Σοφία Λόρεν, η Μαίριλυν Μονρόε και η Μελίνα Μερκούρη. Τα τραγούδια της παράστασης, σε στίχους κυρίως του Αλέξανδρου Κοσμά, αποτυπωμένα με τις φωνές των ίδιων των συντελεστών της παράστασης, αν και δυστυχώς σε playback, δίνουν μια ιδιαίτερη νότα στο έργο, απογειώνοντάς το από τη σύμβαση ενός αστυνομικού μύθου σε μια μουσική παράσταση, αντάξια ενός Μουσικού Φεστιβάλ, που η παράσταση αυτή αξιώθηκε να συμμετέχει.
Μακάρι να έχουμε την ευκαιρία κάθε χρόνο να μοιραζόμαστε τα οράματα των ερασιτεχνών του Αθέμιτου, συμφιλιώνοντας το όνειρο με την πραγματικότητα, συνδημιουργοί και συμμέτοχοι στη δημιουργικότητα και τη φαντασία, θεατές παραστάσεων που υφίστανται και αξιώνονται μέσα από τη μαρτυρία μας.