Η Φόρμουλα του Θεού

«΄Όλα από εκεί φαίνονταν γαλήνια, διάφανα, ανυψωμένα. Αγνά. Πουθενά αλλού ο Τόμας δεν είχε ποτέ την αίσθηση ότι βρίσκεται κάπου μεταξύ ουρανού και γης, αιωρούμενος πάνω από την ομίχλη με το πνεύμα ελεύθερο, αναδυόμενος μέσα από την ανθρώπινη μάζα για να αγγίξει το Θεό, νιώθοντας την αιωνιότητα συμπυκνωμένη σε ένα δευτερόλεπτο, το εφήμερο να εκτείνεται ως το άπειρο, την αρχή του Ωμέγα και το τέλος του ΄Αλφα, το φως και το σκοτάδι, το σύμπαν σε ένα φύσημα, την εντύπωση ότι η ζωή έχει ένα μυστικό νόημα, ότι υπάρχει ένα μυστήριο κρυμμένο πίσω από ό,τι είναι ορατό, ένα αίνιγμα καταγραμμένο με αρχαία γράμματα σε έναν ερμητικό κώδικα, έναν παμπάλαιο ήχο που τον νιώθει κανείς, αλλά δεν τον ακούει.
Το μυστικό του σύμπαντος».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Φόρμουλα του Θεού» του Jose Rodrigues dos Santos (σελ. 376).

Ο Τόμας Νορόνια, καθηγητής της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Κοϊμπρα εμπλέκεται σε μια ιστορία με διεθνείς διαστάσεις χωρίς να το επιδιώκει διακινδυνεύοντας τη ζωή του και την καριέρα του καθώς αναλαμβάνει στην αποκωδικοποίηση ενός κρυπτογραφημένου μηνύματος του Αλβέρτου Αϊνστάιν. Κατά τη διάρκεια αυτής της έρευνας έρχεται σε επαφή με κάποια πρόσωπα, τα οποία τον διευκολύνουν στο έργο του αναλύοντας με την ευκαιρία της γνωριμίας τους και διάφορες θεωρίες της φυσικής, των μαθηματικών και της κοσμολογίας, όπως το θεώρημα της μη Πληρότητας, τη Θεωρία της Γενικής Σχετικότητας, τη Θεωρία της Ειδικής Σχετικότητας, την Κβαντική Θεωρία, τη Θεωρία του Χάους, την Αρχή της Αβεβαιότητας, τη Μεγάλη ΄Εκρηξη και τη Μεγάλη Σύνθλιψη, τον Βουδισμό και τον Ταοϊσμό, την Ανθρωπική Αρχή, ακόμη και την εντροπία, και άλλες που πιθανώς μου διαφεύγουν. Αυτή η παράθεση επιστημονικών απόψεων και γνώσεων δημιουργεί ένα πολύχρωμο βιβλίο χωρίς προσωπικό ύφος του συγγραφέα, χωρίς συναίσθημα και καθόλου πειστικό. Πολλές αντιφάσεις, φτωχό λεξιλόγιο, συνεχείς διάλογοι και γλώσσα κυρίως προφορική. Το διάβασα με την ευχαρίστηση που θα το έβλεπα στον κινηματογράφο. Μάλιστα έδωσα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Μπραντ Πητ, εξαιτίας της ταινίας «Επτά χρόνια στο Θιβέτ». Μια χολιγουντιανή ατμόσφαιρα με αρκετή δράση σε πολλές χώρες και λεξιλόγιο αμερικάνικου αστυνομικού κινηματογράφου. Δεν λείπει βέβαια και το ερωτικό στοιχείο, το οποίο διαβλέπουμε από την πρώτη στιγμή, καθώς ο καθηγητής και η ιρανή επιστήμονας Αριάνα συνεργάζονται για τη λύση του μυστηρίου. Ούτε ο θάνατος του πατέρα του ήρωα δεν καταφέρνει να μας προκαλέσει συναισθήματα λύπης. Το μόνο που παρακολουθούμε με αγωνία είναι η σταδιακή διερεύνηση του γρίφου και η αποκάλυψη της αλήθειας. ΄Ετσι ας αφήσουμε στην άκρη τις πολιτικές διαστάσεις του βιβλίου και ας μείνουμε στην ενδιαφέρουσα πλοκή. Αλλιώς τι να πούμε για τους κακούς Ιρανούς που απεγνωσμένα φιλοδοξούν να κατασκευάσουν μια πυρηνική βόμβα κλέβοντας, βασανίζοντας και δολοφονώντας, ενώ οι καλοί Αμερικανοί παρουσιάζονται ως οι σωτήρες της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. Αβίαστος, αλλά ανερμάτιστος ο παραλληλισμός με τον Ιντιάνα Τζόουνς που είχε να αντιμετωπίσει τη χιτλερική ματαιοδοξία .

Λένε ότι αν έχεις κάτι καλό να πεις, πέστο. Αν δεν έχεις, καλύτερα να μην πεις τίποτε, παρά προσπέρασε, άφησέ το να φύγει. Αλλά και πάλι, να διαβάσεις πάνω από εξακόσιες σελίδες και να μην πεις τίποτε! Ας είναι…